తెలుగు జాతి మూలాలకై తపిస్తూ తెలుగు వ్యాప్తికై కృషి చేస్తున్న సామల వెంకట రమేష్ గారి వ్యాసాలు తెలుగుపీపుల్.కాం లో ఉన్నాయి. మనకి తెలీని ఎన్నో విషయాల్ని ఆయన ఈ వ్యాసాల్లో రాశారు. కింది లంకెని చూడండి.
http://www.telugupeople.com/discussion/userArticles.asp?userId=CV_RAMESH
అదే విషయంపై వ్యాసాలు అందిస్తూన్న సుందరం గారి వ్యాసాలు కింది లంకెలో చూడగలరు.
http://www.telugupeople.com/discussion/userArticles.asp?userId=ట౦౦౩౩
వెల కట్టలేని జలతారు జరీ నూలు నేత కళల వెంకటగిరి.
ముచ్చటైన నేత అల్లికల విరితావుల ఝరి మన మంగళగిరి.
కొత్త కొత్త అందాల కొంగొత్త చీరలకు పెట్టని కోట కొత్తకోట.
నాకంటే నాకంటూ అతివలు అడిగే చీర నారాయణపేట.
చీర ని తన పేరులోనే ఇముడ్చుకున్న చేనేత చీరాల.
ఘనమైన పట్టు సరసన నూలు చీరని నిలిపిన గద్వాల.
పోల్చలేని రంగుల సంకలితం వివిధ వర్ణాల పోచంపల్లి.
ధరలో లెక్కచెప్పలేని సంప్రదాయ మేళవింపు ధర్మవరం.
గంటలకొద్దీ చూడాలనిపించే వెలిసిపోని నేత చీర గుంటూరు.
పోరాట పటిమను పెంచి స్వాతంత్ర్యోద్యమానికి ఖద్దరునిచ్చిన పొందూరు.
పురి విప్పిన నెమలి నాట్యపు తళుకుల కోక పుట్టపాక.
ఉల్లము ఝల్లుమనే మెత్తటి మెరుపుల నేతల ఉప్పాడ.
లేశమైనా రసాయనాలు లేని ప్రకృతి సిద్ధ అద్దకాల లేపాక్షి.
కలల్లోని ఇంద్రధనుస్సులని కళ్ళముందు నిలిపే కళ కలంకారీ.
అన్నీ కలిసి భారతీయమంతా ఒక్కటిగా చుట్టే చక్కటి తెలుగుదనపు చీరకట్టు !
ఇదీ వరస !
తాడేపల్లిగారి టపా లెంపలేసుకుందాం - కొంప దిద్దుకుందాం కి వ్యాఖ్య వ్రాయబోతే అది ఒక పెద్ద టపా అయ్యింది.
నిజం ఎప్పుడూ నిష్టూరం గానే ఉంటుంది కానీ నిజాన్ని మనం ఒప్పుకోక తప్పదు. పెళ్ళి ఆలస్యం అయితే మానవ సంబంధాలు దెబ్బతినడం సరే... పెళ్ళి అయ్యేదెప్పుడు, పిల్లలు పుట్టేదెప్పుడు, వాళ్ళు పెరిగి పెద్దవాళ్ళు అయ్యేదెప్పుడు....? ఈ కాలం ఆడపిల్లలకి చాలా మందికి ఈ విషయం అర్ధం కావడం లేదు. పెద్దవాళ్ళు చెప్పిన మాట వినరు. సరే, పోనీ మరి చదువుకున్నారు కదా వారి జీవితాన్ని సరిగ్గా నిర్దేశించుకోగలుగుతున్నారా అంటే అదీ తక్కువే. వారికి ఉన్న స్వేచ్ఛని సరిగ్గా ఉపయోగించుకోలేక పోతున్నారు. నాకు ఫలానా డిగ్రీ ఉన్న వరుడినే తీసుకురమ్మని తల్లి తండ్రుల్ని అడగడం తప్పు కాకపోవచ్చు. కానీ కొన్ని పోకడలే చాలా విచిత్రం గా ఉంటున్నాయి. ఇంటరు / డిగ్రీ తప్పిన అమ్మాయిలు కూడా కనీసం పోస్ట్ గ్రాడుయేట్ కావాలని చెప్తూన్న సందర్భాలు చాలా ఉన్నాయి. తనకంటూ ఇష్టాలు ఉండడం మంచిదే కానీ ...అంత చదువుకున్న వాడు తనకు తగ్గ పిల్లని చేసుకోవాలని అనుకోవడం సహజమే అని ఈ కాలం అమ్మాయిలు అలోచించడం లేదు.
తన చుట్టూ జరిగే పరిణామాలు చూసి, తన స్నేహితురాళ్ళకి గొప్ప సంబంధాలు రావడం చూసి, చాలామంది అనవసరంగా పోలికలు పెట్టుకుని తనకీ అలా జరగాలని కోరుకోవడం నేను ఈ మధ్యనే కాస్త ఎక్కువగా చూస్తున్నాను. ప్రతీ తల్లిదండ్రులకీ తమ కూతురికి మంచి సంబంధాన్ని తెచ్చి పెళ్ళి చేయాలనే కోరిక ఉంటుందనీ, వాళ్ళ ఆర్ధిక పరిమితులకి లోబడి వాళ్ళు తమ ప్రయత్నాలు చేస్తున్నారనీ తెలీని అమాయకులు కాదు ఈ తరం అమ్మాయిలు. ఆడపిల్లలమై పుట్టినంత మాత్రాన మేమే ఎందుకు సర్దుకుపోవాలీ అంటూ వితండ వాదానికి దిగుతున్నారు. ఈ విషయంలో చదువుకోని లేక సంపాదనా పరురాలు కాని అమ్మాయిలు కూడా ఏమీ మినహాయింపు కాదు.
ఈ బ్లాగు చదివే వారిలో అమ్మాయిలు చాలామందే ఉంటారు. వారందరికీ అపార్ధం చేసుకోవద్దని మనవి. ఈ తరం లో అమ్మాయిలైనా అబ్బాయిలైనా చదువూ, సంపాదనా పెరిగే కొద్దీ పెళ్ళి జరగడం కష్టం గా ఉంది. పాత పద్ధతుల్లో అయిన వారి సంబంధాలు కుదిరినన్నాళ్ళూ ఈ బాధలు తక్కువే అని చెప్పవచ్చు. మరీ జన్యు పరమైన సమస్యలు వస్తున్నాయనుకుంటే, పూర్తి దగ్గర సంబంధాలు చేసుకోకున్నా, కనీసం వేలు విడిచిన మేన మామల్నో, బావల్నో పెళ్ళి చేసుకోడానికి కూడా చాలా మంది సుముఖత వ్యక్తం చెయ్యడం లేదు. చుట్టాల్లో చేసుకోం అని చెప్పడం ఈ కాలంలో అబ్బాయిలకీ, అమ్మాయిలకీ ఇద్దరికీ సర్వ సాధారణమై పోయింది.
ఇంతకీ చెప్పొచ్చేదేమిటంటే తల్లిదండ్రులు ఆడ పిల్లల పెళ్ళిళ్ళు చేయ్యాలంటే మునుపు మంచి సంబంధం కుదిరితే చాలు అనుకునేవాళ్ళు. ఇప్పుడు మనకి నచ్చిన సంబంధం పిల్లకి కూడా నచ్చేలా చూడు దేవుడా ! అనుకుంటున్నారు. ఒక పెళ్ళి సంబంధం ఇంటి దాకా పెళ్ళి చూపుల వరకూ రావడానికి ముందు ఎంత ఆందోళన పడతారో, ఆ సంబంధం గురించి తల్లిదండ్రులు ఎంత ఆలోచిస్తారో అమ్మాయిలకి అనవసరం. అబ్బాయికి బట్టతల ఉన్నదనో, అబ్బాయి మరీ లావుగా ఉన్నాడనో, అబ్బాయి పొడుగు తక్కువనో (పూర్తిగా 5 అడుగులు ఎత్తు లేని అమ్మాయికి కూడా 6 అడుగులకి దగ్గరగా ఉండే పెళ్ళికొడుకే కావాలి !) కాబోయే అత్త మామలు చదువుకోని వారనో లేక పల్లెటూరి వాళ్ళనో, అబ్బాయి మరీ నల్లగా ఉన్నాడనో, అబ్బాయి ఉద్యోగం లేక అతను పని చేసే కంపెనీ మంచిది కాదనో, అబ్బాయికి బాధ్యతలు (ఇంటికి పెద్ద కొడుకు కావడమో, ఒకే కొడుకై ఎక్కువమంది అక్క చెల్లెళ్ళు ఉండడమో) ఎక్కువనో వంకలు పెట్టి పెళ్ళి దాకా వచ్చిన సంబంధాలని కూడా చిన్న చిన్న కారణాలతో చెడగొట్టుకుంటున్నారు. మళ్ళీ ఆ తల్లిదండ్రులకు త్రిప్పట, అలసట ! అక్కడక్కడా అరుదుగా చాలా ఎక్కువ కోరికలు పెట్టుకోకుండా, మితంగా కేవలం కావలసిన విషయాలు ... అంటే అబ్బాయి చదువు / ఉద్యోగం, అబ్బాయి గుణగణాలూ మాత్రమే చూసుకుని జీవిత సత్యాలకి దగ్గరగా అలోచించే అమ్మాయిలు కనిపిస్తారు. వారిలో చాలా మందికి చాలా మంచి సంబంధాలు కుదరడం నేను ఎరుగుదును. వయసు ఎక్కువయ్యేకొద్దీ పిల్ల పెళ్ళి కాలేదని తల్లిదండ్రులు బాధ పడడం తెలిసినా కూడా కొందరు అమ్మాయిలు వాళ్ళ మితి మీఱిన కోరికలతో ఏళ్ళపాటు సాగదీసి, ముఖ్యమైన జీవిత కాలాన్ని పోగొట్టుకొని, ఆఖరికి ముందు వచ్చిన సంబంధాలకంటే హీనమైన సంబంధాలు వచ్చినా ఇంక గత్యంతరం లేక ఒప్పుకుంటున్నారు ! ఈ సర్దుకోవడం ఏదో ముందే చేసి ఉంటే ఆన్ని ఎక్కువ రోజులైనా చక్కగా వైవాహిక జీవితాన్ని అనుభవించి ఉండేవారు కాదా ? అందుకే పెద్దలు ఏ వయసుకి ఆ ముచ్చట అన్నారు !!
అన్నీ అమ్మాయిల గురించే చెప్పి ఊరుకుంటే, ఈ కాలపు అబ్బాయిలంతా పాపం బాధ పడిపోతారు కదా.... ఇక వారి ప్రతాపాన్ని కూడా చెప్పవద్దూ ? కాస్త మంచి చదువూ, ఉద్యోగం ఉంటే చాలు...ఇక కోరికల చిట్టా పుట్టుకొస్తుంది. అమ్మాయి ఇలా ఉండాలి, అలా ఉండాలి..... అని ఊహల్లో బతుకుతూ ఉంటారు. ముందు "అందమైన" అమ్మాయి కావాలి (తాను పగలు చూస్తే రాత్రి కలలో కి వచ్చేంత భయంకరంగా ఉన్నా పరవాలేదు. ఆ అమ్మాయి ఎన్ని మంచి లక్షణాలున్నదైనా అందంగా ఉండకపోతే అస్సలు ఒప్పుకోరు). అందంగా ఉండడమే కాదు. అమ్మాయి ఉద్యోగం చెయ్యకపోయినా బాగా చదువుకొని ఉండాలి (అవసరమైనపుడు, తాను చెప్పినపుడు ఉద్యొగం చెయ్యడానికి అన్నమాట!) ఒకవేళ ఉద్యోగం చేస్తున్నట్లైతే, ఎప్పుడు కావాలంటే అప్పుడు మానేసే విధంగా ఉండాలి. ఆమె చదువుకున్నా, ఉద్యోగం చేస్తున్నా తన మాటే వినాలి ....కట్నం విషయం లో వాళ్ళ అమ్మా నాన్నా చెప్పిన రేటుకు దగ్గరగా ఇచ్చే ఆర్ధిక స్తోమత ఉండాలి. తన తల్లిదండ్రులను బాగా చూసుకోవాలి ...ఇంకా ఇలాటివి చాలా ఉన్నాయి. తనకి తగ్గట్టు మామూలుగా ఉన్న, తమకు తగ్గ సంబంధం దొరికితే చాలు... అమ్మాయి మన కుటుంబంలో కలిసిపోయేలా ఉండి, అర్ధం చేసుకునే అమ్మాయిలు చాలు అనుకునే అబ్బాయిలు కూడా ఉండకపోలేదు... కానీ సర్దుకుపోవడం శాతం అబ్బాయిల విషయంలో తక్కువే !! సర్డుకుపోమ్మని తమ అమ్మాయిలకి చెప్పినట్లుగా అబ్బాయిలకి హితబోధ చేసే తల్లిదండ్రులూ చాలా తక్కువగానే కనిపిస్తారు.
ఏది ఏమైనా ఈ కాలపు పిల్లల్ని పెంచడం ఒక ఎత్తూ, వాళ్ళ పెళ్ళి చేయడం మరో ఎత్తూ అయిపోయింది... అందుకే చాలా మంది తల్లిదండ్రులు పిల్లలు తమకి తాముగా ఎవరినైనా ఎన్నుకున్నారని తెలిసినపుడు అది కులాంతరమైనా, మతాంతరమైనా - వారితో పెళ్ళి చేయ్యడానికి సంసిధ్ధత వ్యక్తం చేస్తున్నారనిపిస్తుంది...!! అవును మరి..... ఎంతైనా కన్నవారు కదా - పిల్లల సంతోషం కంటే వారికి కావలసిందేముంటుంది ?
మనలో చాలామందికి చినుకులు పడ్డపుడు రేగే మట్టి వాసన ఇష్టం. కానీ ఇపుడు వాన పడ్డా తడవడానికి మట్టేదీ? నాగరికత (నగరాలు పెరగడం) ఎక్కువ అయిపోయి, మనకి నేల తల్లి కనిపించడమే లేదు. ఎటు చూసినా కాంక్రీటు సమూహాలే. ఇల్లు అంటే, ఇప్పుడు అపార్టుమెంటే ! పోనీ, ఆ బహుళ అంతస్థుల భవనాల చుట్టూ అయినా కాస్త మట్టి ఉంటుందా అంటే, అదీ లేదు. ఒక క్రమ పధ్ధతి లో కట్టిన భవనాలైనా చుట్టూరూ ఎంతో కొంత మేర స్థలం వదిలినా, దాన్ని మళ్ళీ టైల్స్ తోనో, సిమెంట్ తోనో, కప్పేసి, అందరి కాళ్ళకీ మట్టి అంటకుండా శుభ్రత పాటిస్తున్నారు. ప్రతీ చోటా ఇలా భూమిని కప్పేస్తే, నేల తడిని ఎక్కడినించీ పీలుస్తుంది? భూమి లోకి మరి నీళ్ళు ఎలా చేరతాయి? ఒకప్పుడు 15 - 20 అడుగుల లోతు తవ్వితే నీళ్ళ ఆనవాలు దొరికే భూగర్భ జల సంపద నిండిన ప్రాంతాలన్నిటిలో కూడా నేడు నీటి కొఱత ఏర్పడక మరి ఏమవుతుంది?
మనం పాత రోజుల్ని తలచుకుంటే, కాస్తో కూస్తో రహదారులన్నిటిపైనా పెద్ద వృక్షాలు ఉండేవి. చాలా ఇళ్ళల్లో చెట్లు నాటి పెంచుకోవడం అలవాటుగా ఉండేది. చెట్లకి పోసిన నీరు కొంత చెట్టు పీల్చుకున్నా, కొంత భూమిలోకి కూడా ఇంకేది. అదీ కూడా కాక చాలా మంది ఇళ్ళముందు మట్టి వాకిలే ఉండేది. రోజూ ఇళ్ళ ముందు, మట్టి వాకిట్లో నీళ్ళు జల్లి ముగ్గులు పెట్టడం వల్ల కూడా కొంత నీరు భూమిలోకి ఇంకేది. అలా కాస్త ఖాళీ నేల ఉండడం వల్ల, వానలు పడ్డప్పుడు కొద్దో గొప్పో నీరు నేల లోపలికి చేరేది.
ఇప్పుడున్న స్థలాభావ పరిస్థితులలో మనం ఉండడానికే చోటు లేదు, ఇక మనం చెట్లు ఎక్కడ పెట్టుకుంటాం? అని నిఃస్పృహ చెందుతూ కూర్చుంటే, మన పర్యావరణ సమతౌల్యానికి ఇంకా ముప్పు వాటిల్లే ప్రమాదం ఉంది. చంద్రబాబు నాయుడు గారు ముఖ్య మంత్రి గా ఉన్నప్పుడు, ఇంకుడు గుంతల గురించీ, మన ఇంటి పైకప్పుమీద పడేటటువంటి వర్షం నీళ్ళని ఫిల్టరు చేసి వాడుకోవడం గురించీ చాలా సంగతుల్ని వివరంగా ప్రభుత్వం ప్రచారం చేసింది. అప్పుడు వాటన్నిటికీ మంచి ఆదరణ లభించింది కూడా. చాలా ముఖ్య రహదారుల్లో సైతం వాన నీరు మురుగు నీటిలో కలవకుండా మునిసిపల్ అధికారులు ఇంకుడు గుంతలు తవ్వించారు. అయితే, ప్రభుత్వం మారగానే ఇలాటి మంచి పధ్ధతులన్నిటికీ తిలోదకాలు ఇవ్వడంతో, చాలా చోట్ల ఇంకుడు గుంతలు పూడుకుపోయాయి. వర్షాకాలానికి ముందే కాస్త దృష్టి సారించి ఉంటే, రోడ్లన్నీ ఇంత జలమయం అయ్యేవి కావేమో.
ప్రభుత్వం సరే, ప్రజల్లో కూడా ఈ అవగాహన లోపించడం చాలా బాధాకరం. చదువుకున్న వారు సైతం ఇల్లు కొనేటప్పుడు అపార్టుమెంట్ లో ఉండే సౌకర్యాలని గురించి అడుగుతున్నారు తప్పిస్తే, "వర్షపు నీళ్ళ వాడుక / ఇంకుడుగుంతలు " మొదలైనవి ఆ బిల్డరు సమకూరుస్తున్నాడో లేదో పట్టించుకోవడం లేదు. ఇక ఇండిపెండెంట్ ఇళ్ళ సంగతి చెప్పనే అక్కరలేదు. కనీసం వాళ్ళ ఇంటిలో అయినా ఒక చిన్న ఇంకుడుగుంత ఏర్పాటు చేసుకుందామని అలోచించరు. పైపెచ్చు ఉన్న కాస్త ఖాళీ స్థలం కూడా బండలు పరిచి మట్టి ఆనవాలు కూడా లేకుండా చేస్తున్నారు. మనం వృధా చేసే నీరు కూడా ఇంకుడుగుంత లోకి వెళ్ళేలా జాగ్రత్తలు తీసుకుంటే, అవి కూడా కొంత శుధ్ధి అయి భూమిలోకి వెళితే మన భూగర్భ జలాలు అడుగంటకుండా ఉంటాయి.
మన కోసమే మనం భూగర్భ జలాల అభివృధ్ధికి ప్రయత్నించాలి. దీనికై అందరూ తమ ప్రతిపాదనల్ని అందరితో నా బ్లాగు ద్వారా పంచుకుంటే, చాలా బాగుంటుందని భావిస్తున్నాను. నా ప్రతిపాదనల్ని ఒక వరుస క్రమం లో రేపు అందజేస్తాను.
పప్పుసుద్ద ప్రదీపు గారి సోది చదివాక, దానికి జంట గురించి రాయక పోతే, ఆవకాయ నన్ను జన్మలో క్షమించదు అని వెంటనే రాసేస్తున్నా.
గోంగూర ఆంధ్ర మాత అయితే, ఆవకాయ ఆంధ్ర పిత.
ఆంధ్రులంటేనే ఆవకాయ, ఆవకాయ అంటే ఆంధ్రులు.. అని అక్షరమాల లో కూడా "అ" - అమ్మ. "ఆ" - ఆవకాయ అని చెప్పుకునే రీతి లో మన జీవితాలలో పెనవేసుకుపోయిన నిత్య నూతన అరుణ వర్ణం మన అచ్చమైన తెలుగు ఆవకాయ.
ఆవకాయ ని పప్పుతో కలిపి, దానికి కమ్మటి నెయ్యి జోడిస్తే, స్వర్గానికి బెత్తెడు దూరం లో ఉన్నట్లు గా ఉంటుంది. వేడి వేడి అన్నం లో కొత్త ఆవకాయ, కందిపొడి కలిపి మా అమ్మమ్మ పిల్లలందరికీ ముద్దలు కలిపి పెడుతుంటే, ఆహా ... ఏమి రుచి అంటూ లొట్టలు వేసుకుంటూ కుంభాలు కుంభాలు అన్నం లాగించే వాళ్ళం. ఇక వర్షాకాలం లో, కూరగాయలు ఏవీ లేకున్నా, కందిపచ్చడి లొ ఆవకాయ ని మిళితం చేసి ఆరగిస్తే ... ఆ మజాయే వేరు. ఇవన్నీ ఒక ఎత్తు అయితే, మంచి గడ్డ పెరుగన్నం లో ఆవకాయ ముక్క నంచుకుని తింటే, మహదానందంగా ఉంటుంది. ఆవకాయ నంచుకుంటూ, ఎంత రుచి లేని పదార్ధమైనా ఆరగించేయవచ్చు.
చిన్నప్పుడు అన్నం లో ఆవకాయ కలుపుకుని తినేసి, ఆఖరులో కంచం లో చెయ్యి కడిగేటప్పుడు ఆ అవకాయ ముక్కని కూడా కడిగి, తరువాత తీరికగా కూర్చుని ఆ ఊరిన మామిడికాయ ముక్కని కొంచెం కొంచెం గా తిన్న రోజులు మీకందరికీ గుర్తుకొస్తున్నాయా?
ఆవకాయ ఎన్నో కాయలతో పెట్టవచ్చు.. ఉసిరికాయ, దోసకాయ, మునక్కాయ... కానీ అన్నిటికంటే శ్రేష్టమైనది ఒక మామిడికాయ ఆవకాయే. మళ్ళీ దానిలోనూ ఎన్నో రకాలు. మామూలు వెల్లుల్లి వేయని ఆవకాయ, వెల్లుల్లి పాయల ఆవకాయ, బెల్లం ఆవకాయ, మామిడి పిందెలతో ఆవకాయ. ఇలా చెప్పుకుంటూ పోతే ఎన్నో వెరైటీలు.
ఇక ఆవకాయ ఉపయోగాలా.... చుట్టాలు వచ్చినపుడు జాడీ లోంచి ఆవకాయ తీసి వడ్డిస్తే, ఆ విందు కే ఒక కళ చేకూరుతుంది. ఉప్మా లాంటి చెత్త టిఫిను కూడా, ఆవకాయ నంచుకుంటూ కళ్ళు మూసుకుని తినేయవచ్చు. పిల్లలు పై చదువులకో, ఉద్యోగాలకో వేరే ఊర్లకో / విదేశాలకో వెళ్ళేటప్పుడు వాళ్ళకి ఇచ్చి పంపించవచ్చు.
ఆవకాయ తినడం సరే, అది పెట్టడమూ ఒక పెద్ద కళే. ఆ విషయం లో 100 % నిష్ణాతురాలు మా అమ్మమ్మ. ఇప్పుడు మా అమ్మ ఆ వారసత్వాన్ని పుణికిపుచ్చుకుంది. ఊరగాయలు పెట్టేటప్పుడు పిల్లలందరికీ పెద్ద పండుగ. కాయల్ని ఎంపిక చేసుకోవడానికి మార్కెట్ వెళ్ళడం దగ్గరినుంచీ అన్నీ మాకు పనులే. ఒక్కో చోటా మామిడి కాయల్ని రుచి చూసుకుంటూ వెళ్ళి, బాగా పుల్ల్................ల్లగా ఉన్న కాయల్ని సెలక్ట్ చెయ్యాలి. అక్కడ పిల్లలందరికీ భలే పోటీ. మొత్తానికి ఆ పని అయిపోయాక కాయలు కొనేసి, అక్కడే ముక్కలు కొట్టించేవాళ్ళం. ముక్కలు కొట్టే చోట కాయల్ని, ముక్కల్నీ పని వాళ్ళెవరూ కొట్టెయ్యకుండా కాపలా కాయడం మా పని. ఫుల్లు గా నిఘా పెట్టేవాళ్ళం. ఇక మార్కెట్ నించీ ఇంటికి వచ్చాక ఆ ముక్కల్ని శుభ్రం చెయ్యడం మరొక పెద్ద పని. ఒక పెద్ద చాపనిండా మామిడికాయ ముక్కలు గుట్టగా పోసి, చుట్టూరూ మేము మెత్తటి నూలు గుడ్డ పెట్టుకుని, ముక్కల్ని చెమ్మ, దుమ్ము లేకుందా తుడిచి, టెంక లేని ముక్కల్ని అన్నిటినీ తీసి వేరు చేసి, టెంక ఉన్న ముక్కల్లో, టెంక పైన పల్చటి పొర కాని, జీడి కానీ ఉంటే, అదంతా వలిచేసి, మంచి ముక్కలన్నీ పక్కకి తీసి పెట్టేవాళ్ళం. మా అమ్మ టెంక లేని ముక్కల్ని కొన్ని మాకు తినడానికి ఇచ్చి మిగతావి వృధా కాకుండా ముక్కల పచ్చడి పెట్టేసేది. ఇప్పుడంటే బజారు లో ఆవపిండి దొరుకుతోంది కానీ మా చిన్నప్పుడు, మంచి ఆవాలు తెచ్చి మిషను పట్టించే వాళ్ళు. ఆవపిండి నిలవ ఉంటే, చేదు ఎక్కుతుంది. అందుకని ముక్కలు తెచ్చిన రోజే ఆవాలు, మిరపకాయలు మిషను లో ఆడించి పెట్టుకునేవాళ్ళు. నూనె, పసుపు, మెత్తటి ఉప్పు, పొడి చేసిన ఇంగువ, మెంతులు, పచ్చి శెనగలు అన్నీ సిధ్ధం గా ఉంచుకొని ఆవకాయ కలిపే వాళ్ళు. మాకు అప్పుడు పనేమీ లేకున్నా, చూడాలని చుట్టూ చేరేవాళ్ళం.
మా అమ్మమ్మ ముందు చేతులకి బాగా నూనె పట్టించేది, ఊరగాయ కలిపేటప్పుడు కారం వల్ల చేతులు మండకుండా ఉండటానికి! ఒక వెడల్పాటి పాత్ర లో నూనె, ఆవకాయముక్కలు తప్ప మిగతా అన్ని దినుసులూ బాగా కలిపి, మరో గిన్నె లో నూనె పోసి, దానిలో ఒక రెండు, మూడు దోసిళ్ళ నిండా ముక్కలు వేసి, నూనెలో తడిపిన ముక్కలని మళ్ళీ కారం మొదలైన దినుసులు కలగలిసిన పొడి లో మా అమ్మ వేస్తూ ఉంటే, ఆ ముక్కలకి పొడినంతా పట్టించి జాడీలో వేస్తూ ఉండేది. మధ్య మధ్యలో, జాడీలోని ముక్కలపై కూడా నూనె పోస్తూ ఉండేది. అలా ముక్కలన్నీ ఊరడానికి జాడీ లో నింపి పెట్టాక, ఆవకాయకలిపిన వెడల్పాటి పాత్రలో మిగిలిన నూనె కలిపిన తాజా "ఆవకారం" లో మా అమ్మమ్మ అన్నం కలిపి అందరికీ ముద్దలు పెట్టేది. అలా కారం లో మమకారం కలిసిన ఆవకాయ సంవత్సరమంతా మమ్మల్ని ఊరిస్తూనే ఉండేది.
నవకాయ పిండివంటలు ఉన్నా, తెలుగు వారి భోజనం అనగానే, "ఆవకాయ" తప్పక గుర్తుకు వచ్చి, నోరు ఊరిపోయి, మన జిహ్వ గ్రంధులన్నీ ఆవకాయ ఊట ఉత్పత్తి చేస్తాయి.
ఇవన్నియు వివరించుటేల? ఆవకాయ గాధను వందలాది సంవత్సరములకైననూ ఆది శేషుడు సైతము చెప్పజాలడు. ఇక మందమతి యగు నేనేమి చెప్పగలను? ఇందుమూలముగా యావత్ బ్లాగరులకి చెప్పునదేమనగా, ఈ ఆవకాయ పురాణం చదివినవారికి, చదివేవారికి, చదవబోయేవారందరికీ కూడా ఆవకాయ మాహాత్మ్య వశమున ఇహలోకమున మహా భోజన సుఖమును అనుభవించి, అంత్య కాలమున మోక్షమును పొందగలరు.
ఓం తత్సత్.
ఆవకాయ జాడీకీ జై.
సర్వం ఆవకాయార్పణమస్తు.
శుభం ఆవకాయాత్.
మీ అందరి ఇళ్ళల్లో తెలుగు వారి ఇలవేలుపు అయిన ఆవకాయ జాడీ నిత్యమూ కొలువుండాలని కోరుకుంటూ,
---మీ విరజాజి.
సీ. అచ్చ తెనుగు వారు అచ్చెరువొందగ
సంస్కృత ప్రౌఢి తో చెలిమి జేసి,
పాఠకోత్తముల సుఖ భావనలలరింప
కావ్య కన్యక నలంకృతము జేసి,
కవి చంద్రులెల్లరు కలసి పొగడునట్లు
గాధల కందము గలుగ జేసి,
వేద పండితులకు వేద మర్మము జెప్ప
సూక్తుల సంధించె శరము జేసి
తే.గీ. ఆంధ్ర భాషకొక రూపు కల్గంగ జేసి,
భారతార్ధము మిగుల పెంపొంద జేసి,
నన్నయార్యుడు భారత కధ రచియించి
తెలుగు జనుల చరిత కృతార్ధంబొనర్చె
విజ్ఞానపు దీప కాంతి లో నా ఆలోచనల్ని పఠించాలి
వజ్రపు తునకలై తెలివి తేటలను మలచుకోవాలి
బుద్ధి కుశలత్వం రెక్కలై మొగ్గ విచ్చుకోవాలి
చదువులన్నీ కలిసి సమస్యల అంధకారాన్ని పారద్రోలాలి
వికాస వీధుల్లో నడుస్తూ ఈ ప్రపంచాన్నంతా చుట్టి రావాలి
విద్యా గంధం మైపూత పూసుకొని అజ్ఞానపు గ్రీష్మ తాపం జయించాలి
జ్ఞాన వర్షం కురిసి మనసంతా ఇంద్రధనుసై నింగికి ఎగరాలి
అంతులేని అనంత విశ్వం అక్షరమైన అక్షరం తో నిండి పోవాలి
పోయిన సోమవారం రోజు మహా లింగాభిషేకం చేసే అదృష్టం మాకు కలిగింది. అభిషేకం చేస్తూండగా తీసిన ఫోటో
